Dijkhuisje Wierum

Op de dijk aan het Reitdiep stond een voormalig brugwachtershuis in een magnifieke tuin. Wegens ernstige verzakking moest het huis gesloopt worden. Voor de bewoners een emotioneel proces. Voor ons als architect een bijzondere kans om een huis te ontwerpen op een plek die al 25 jaar werd bewoond.

Het witte volume van het dijkhuis was een ‘landmark’ in het landschap. Wierumerschouw was daardoor al van verre zichtbaar. Dit wilden wij behouden. Daarom hebben we op de dijk een wit volume met variërende gezichten ontworpen, die op verschillende manieren aanhaken op de omgeving. Door de combinatie wit gekeimde steen met wit geschilderd hout nestelt het huis zich in zijn rurale omgeving. Omdat de materialen in kleurstelling naar elkaar toe trekken, is het ook een abstract volume. Het is locatie-specifiek, maar toch eigentijds. Vertrouwd maar toch vreemd.

Aan de noordzijde, tevens ook de entreegevel, refereert de woning aan het karakteristieke, voormalige brugwachtershuis in waterbouwstijl met een schoorsteen op de nok. Aan de westkant haakt het gebouw aan op de agrarische omgeving door zijn schuurachtige ramen en de kap die een wolfseind lijkt te hebben.

Aan de zuid/ westzijde opent het huis zich en heeft een meer eigenzinnig en eigentijds karakter. De appelbomen aan het water vormen een tweede gevel, waardoor het intieme huis veel groter ervaren wordt. Belangrijker nog dan alle contextuele uitgangspunten is de ruimtelijke beleving in het huis. Ook binnen is het gebouw een witte sculptuur. Het relatief kleine programma wordt ruimtelijk gemaakt door diagonale zicht- en ruimterelaties die het huis in zijn volle hoogte en breedte laten ervaren. Hierbij laat de prachtige omgeving de bewoner geen moment los.

Dat wat van buiten een schoorsteen lijkt, is een grote ‘lichthapper’ die het licht dwars door het huis werpt. Het effect van het licht en de reflectie van de groene omgeving dompelen de witte vormen in verschillende schakeringen van roze tot groen. Daardoor komt de sculpturaliteit tot bloei en verschijnt er een vage herinnering aan een foto van Ronchamp die in de voormalige wc hing; het lievelingsgebouw van de opdrachtgevers.